...

Bu manasız ve yabancı hayatta bir tek şeye hakikaten sarılmış, hakikaten inanır gibi olmuştu. Bu da karısı idi. Muazzez’in varlığı Yusuf için büyük, boşlukları dolduracak mahiyette bir şey değildi, fakat onun yokluğu müthişti. Onun bu kadar sebepsiz yere, bu kadar insafsızca Yusuf’un hayatından koparılması çıldırtacak kadar acı idi. Hayatında asıl aradığı şeyin Muazzez olmadığını biliyordu, fakat Muazzez olmadan bunu aramaya muktedir olamayacağını sanıyordu.” by Sabahattin Ali,Kuyucaklı Yusuf

01/3

bugün oğlumla konuştum çok neşeli geliyordu sesi.biraz şımarmış ama. amatör ellerde mahvolup  gidecek  bir pırlantamısın yoksa.

29/2

günlük tutmak gibi bir alışkanlığım yok yanlış anlaşılmasın. tamamen yalnızlıktan.

kendi beyaz ruhunu katletmeye yeminli fakat lakayıt bir savaş makinası

Şu anda Üçüncü Dünya Savaşı’nın içindeyiz. Bu, bir yandan gezegenin çeşitli yerlerindeki işgal, iç savaş ve katliamlarla harlanan; fakat asıl küreselleşmeyle birlikte tek tipleşen [birer savaş makinasına dönüşmüş] insanların gündelik hayatında cereyan eden, psikolojik bir savaş. Eskilerin “geçim derdi, dünya meşgalesi” hatta “hayat kavgası” dediği şey, gelişerek mükellef bir savaşa dönüştü artık. Herkes gırtlağına kadar rekabetçi. Başarı motivasyonu aynı zamanda başkalarını başarısızlığa itme, mahkum etme şeklinde tezahür ediyor. Öyle ki, ötekileri, hatta berikileri kötüleyerek zafer kavanozu yalamak kitlesel, kolektif bir tutku katına yükseldi. Hiç tanımadığınız biri gırtlağınıza çökerse şaşırmayın. Çiklet üreticilerinin binlerce sayfalık stratejik literatür oluşturduğu; anaokulu öğrencilerinin emeklilik planları yaptığı bir çağda yaşıyoruz. Aile babaları rüyalarında banka soyuyor. Her ofis bir savaş meydanı. Fabrikalar, toplam akampından farksız. Bakışmalar, el sıkışmalar filan bile taktik icabı tasarlanıyor. Her sözde bir entrika tohumu var. Bize kurulan iletişimsel tuzaklardan ötürü [Rek-lam-lar!] satın almak zorunda kaldığımız markalı ürünleri, başkalarına kurduğumuz tuzaklara yem niyetine serpiştiriyoruz. Her aile bir müfreze. Mamaafih, baba oğuna soruyor: “Aramızda bir sorun mu var, beni Facebook listenden silmişsin?”…

karınca

okluğun ve imkansızlıkların o geniş cömertliğinde yaşadığımız köyde,  çocukluğun şaşırtıcı dehasıyla  kendimizi eğlendridiğimiz oyunlardan biriydi karınca dövüştürme. sarı ve siyah karıncalar vardı.genelde sarı karınca yuvası gördüğümüzde aklımız gelirdi bu oyun 

      bunlardan sarı olanının yerin altında yaşadıklarından dolayı sarı olduğunu, siyah olanların da toprağın üstüne çok çıktıklarından siyah olduklarını düşünürdük.haala bilimsel açıklamasını bilmiyorum.

      onların yuvalarını bulur, kazar, toprakla karışık birkaç avuç bir metrekarelik alana atardık. hemen birbirleriyle kavgaya tutuşurlardı. uzun süre birbirlerini alt etmeye çalışırlardı , bazen birkaç sarı karınca bir siyah karıncaya saldırır bazıları savaş alanını terkederdi.uzun uzun savaşırlardı. 

     onların kavga etmelerini ne üzüntü ne acıma nede hazla seyrederdik sadce çocukca bi merakla bakardık. onların kavgaları beklendik birşeydi zaten, doğanın kanunuydu çünkü doğuştan sarı ve siyahdılar. asıl sıradışı olan, kavga etmek yerine birbirleriyle anlaşmaları aralarındaki sorun başka yolla halletmeleri olurdu.

     Güneydoğu, ırak, suriye,filistin,libya, mısır, afganistan ve diğerleri. yıllardır kanın döküldüğü yerler.sanki birilerinin eğlencesi sarı ve siyah karıncaların savaşları. uzun süredir kanın ve göz yaşının döküldüğü bu topraklar hep sarı ve siyah karıncaların savaşlarına sahne oldu halada oluyor.ya doğuştan sarı ve siyahlardı yada sonradan sarı ve siyahlaştırıldılar, kürt-türk şii- sünni olarak doğmaları savaşmalarını gerektirmiyordu ama daha kürt-dahatürk daha sünni- daha şii olmayı öğrendiler yada öğretildiler. savaştıkca kan döktükce karşısındakine zarar verdikce asıl yapılması gerekenin bu olduğu inancına bağlılkları daha da arttı.

    karıncaların yaradanın  kendisine verdiği farklılıklardan dolayı savaşmaları nekadar doğal ve masumane ise,  yardan'ın kendi katında eşit yarattığı insanların akla gelebilecek tüm farklılılarından kavimsel çıkarlarından hırslarından ve korkularından  dolayı savaşmaları, kan dökmeleri de o derece -beşeri- yaradılışa aykırı ve vahşicedir.

                                                         21.08.11  s. turkoglu  namluların denize paralel uzandığı yerden

BİR ÇOCUĞUN ÖLÜMÜNÜ BEKLEMEK NE ACI

    doğu afrikada insanlık dıramının ötesinde birşeyler yaşanıyor. 3 yıldır nerdeyse yağmurun yağmadığı bölge susuzluk ve açlıklal mücadele ediyor. somalinin güneyinde içi savaş nedeniyle yardım alamayan insanlar başkent magdişu ya göç ediyor aç ve susuz 500 kilometrelik yolda hregün yüzlerce insan ölüyor.İHH koordinatörlerinden recep güzel in şu sözü bu trajediyi tam anlamıyla özetliyor."BİR ÇOCUĞUN ÖLÜMÜNÜ BEKLEMEK NE ACI"  

      sıcakta oruç tutmaktan yakınan insanların 50 çeşit yememekle donatılmış sofranın başında beklerken " ezan saatini beklemek ne zor" diye içinden yada dışından söylenmesi  ise insanların vurdum duymazlığının ve bencilliğinin ne ölümcül seviyelere ulaştığının açık bir kanıtı.halbuki oruç tutmak sadece açlık la nefsi tebiye etmek değil, açlıkla açın halinden anlamaktır.yada açlarla empati kurmaktır.

    oruç tutarken öğleden sonra iyice acıktığınızda ve susadığınızda  bi düşünün, kendiniz baraaewe deki bir somalili yerine koyun. günlerdir yoldasınız açsınız ve susuzsunuz en son yemeğinizi sahurda değilde 2 gün önce yediğinizi düşünün. çocuğunuz kucağınızda ölmek üzere olduğunu düşünün su yok iyecek yok elinizden birşey gelmiyor öyleki susuzluktan gözyaşlarınız bile akmıyor. 

  anne yada baba olaması farketmez somalideki herhangi bir insana bir bebeğin açlıktan ölmesini beklemek ne kadar acı ise, hayvanların bile sadece yeteri kadar yediği dünyada,dünyanın diğer yerlerindeki insanların  en ufakbir iç sızısı hissetmeden vicdan muhasbesi yapmadan ordaki aç insanları düşünmeden tıka basa karınlarını doyurması da o kadar aşağılıkdır.

                                                                              02/08/2011    s. turkoglu     herkesin tok olduğu yerden.